ISH 

 Ish is een dansvoorstelling. Er komen diverse soorten dansen in voor zoals; breakdance, hiphop en freerun. Het is allemaal 'street culture'. Ze hebben allemaal een eigen lifestyle. De meeste skills zijn ‘underground’. 

·    Breakdance is ontstaan eind jaren 1970, begin jaren 1980 in de zwarte achterstandswijken in New York. Dj’s in die tijd begonnen draaitafels en een mixer te gebruiken om zo de break van een nummer eindeloos door te laten draaien (hier is de naam van afgeleid). Breakdance was uitgevonden om te dansen op deze nieuwe muziekstijl, die eerst bekendstond als electro en zich later ontwikkelde tot hiphop en rap.

·    Hiphop is begonnen in The Bronx in New York. Dit begon rond het midden van de jaren '70. In de ghetto's (achterstandswijken) ontwikkelden zich een grote beweging die onder andere het gewoon voor ritme en de beats met elkaar gemeen hadden. Verder waren er nieuwe dansbewegingen en er kwamen rappers.

·    Parkour stamt af van een ontsnappingstechniek uit de Vietnamoorlog. Het was een methode van de Franse marineofficier Georges Hébert om zijn rekruten zo te trainen dat ze op elke situatie voorbereid waren. Een van Héberts rekruten was de Franse turner Raymond Belle. Deze legde zich ook na de oorlog toe op het zichzelf zo snel mogelijk van de ene naar de andere plek verplaatsen.

David Belle, Raymonds zoon, nam de interesse van zijn vader over. Op vijftienjarige leeftijd bedwong hij vele obstakels in de omgeving van Lisses. Later werd hij daarin gevolgd door mensen als Sébastien Foucan (bekend als oprichter van de sport free running). Een avontuurlijk spelletje tussen vrienden groeide uit tot een ware discipline.

Dus door het vele oefenen van Parkour, werd uiteindelijk free running een bekende sport.

 De voorstelling heet This is Ish en de doelgroep waar de dansers op gericht zijn jongeren, omdat deze stijlen dans herkenbaar zijn in hun eigen belevingswereld. De dansers hebben verschillende stijlen; freestyle en agressive, moderne danseressen, een beatboxer en een dj/scratcher.  

Ik heb de voorstelling in het Zaantheater gezien. Op het podium stond een heel bouwwerk. De dansers konden overal onderdoor, overheen en aanhangen. Ze hadden op het podium veel ruimte om grote bewegingen te maken. 

Omdat het dit jaar verplicht is om een voorstelling bij te wonen, heb ik voor Ish gekozen. Ik vind het zelf ook leuk om te dansen en ben ik er daarom met een positieve instelling naar toe gegaan. De sfeer was heel goed in de zaal. Iedereen was heel erg onder de indruk van de show. Ik vond het heel knap en zat soms ook echt met open mond te kijken. Het beste stuk vond ik met de handschoenen met lichtjes. Dat deden ze zo leuk! Ik had het nog nooit gezien. (Dit is een voorbeeld filmpje)

De special effecten zoals het geluid en het licht zorgden ervoor dat het een spetterend optreden werd. Het geluid stond zó hard dat het pijn deed aan mijn oren. Het dreunde door mijn hele lichaam heen en was onprettig. Dat feit werd tijdens de voorstelling met elkaar gedeeld. Er werd af en toe een filmpje of afbeelding op de muur geprojecteerd. Dat zag er gaaf uit.

Ik heb heel veel respect voor de dansers dat ze dit optreden zo neer hebben gezet! Ik vond het een heel bijzondere voorstelling en ik ben heel blij dat ik er ben geweest. Ik kan het iedereen aanraden die van deze soorten dans houdt.

 

Het mooie kunstwerk

Ik zie geen overeenkomst tussen kunstwerk en de werkelijkheid. Het is een non-figuratief kunstwerk.

 Het kunstwerk is  reliëf. Als je goed kijkt zie je dat het bakje met pennen op het kunstwerk zit. Het kunstwerk is gemaakt van steen (het stukje dat op het kunstwerk zit). Het stuk erachter is geschilderd, op een doek of muur.

 De maker van het kunstwerk heeft gebruik gemaakt van lichte kleuren, waardoor het een frisse uitstraling heeft en het lichter lijkt. Het is op een klein oppervlak geschilderd, maar het had net zo goed een grote muur kunnen zijn. De hoofdbestanddelen van het kunstwerk zijn geometrisch, het is samengesteld (pennen, bakje) en het heeft vage contouren. Het schilderij zal waarschijnlijk niet ruw aanvoelen. Als het goed geschilderd is (zonder klodders) zal het zelfs glad aanvoelen.

 Het kunstwerk is asymmetrisch. Als je het door zou zagen, zou je twee ongelijke helften hebben. Je weet wel dat het bij elkaar hoort, maar het is niet precies hetzelfde.

 Toen ik goed naar het kunstwerk keek, zag ik opeens een dier. Misschien wil de kunstenaar dit wel helemaal niet laten zien, omdat er overheen geschilderd is. Het kan zijn dat het schilderij 'mislukt' was en dat hij er toen overheen is gaan schilderen en dat het uiteindelijk toch een gaaf effect heeft gekregen.

Ik denk dat het een decoratief kunstwerk is. Dat je er van geniet zonder bijbedoelingen.

 

Het lelijke kunstwerk

Dit is een tweedimensionaal, asymmetrisch, abstract kunstwerk.

 Het is een tekening, gemaakt op papier met potlood of krijt. Ik zie de kleuren groen, blauw, geel en een beetje rood. Volgens mij zie ik slechts een klein gedeelte van de hele tekening. De groene balk bovenaan in de tekening, loopt zeer waarschijnlijk door. Het kunstwerk is enkelvoudig met vage contouren. Ik zou niet weten wat het voorstelt. Doordat het met potlood of krijt gemaakt is op papier, voelt het kunstwerk zeer waarschijnlijk glad aan.

 Ik vind het geen mooi kunstwerk. Het is saai en te gewoon. Het zou me niets verbazen als dit werk gemaakt is door een kleuter. Als dit het geval is, denk ik niet dat de kleuter 'over het maken van het kunstwerk' heeft nagedacht. Hij hoopt misschien wel dat zijn moeder het mooi vindt…

 

Foto's Klik dit ben ik! natekenen

Cabaret 

 

 VORM VAN HET CABARET

Het is een is een sketch. Het is komisch en er spelen twee acteurs in mee. Doordat de acteur heel serieus is en de actrice hem eigenlijk gewoon in de zeik neemt, is het erg vermakelijk om naar te kijken.

Er komt een man met een probleem bij haar. Hij is vroeger gepest en hij weet niet hoe hij daar mee op moet gaan en hij is er nog steeds boos over. Zij wil hem wel helpen maar neemt hem eigenlijk niet serieus. Ze laat hem wel in zijn waarde, maar haar aanpak komt sarcastisch en niet gemeend over.

De cabaretière maakt ook (in het begin) gebruik van zang, dat ze express heel vals laat klinken. Ze danst niet, maar ze maakt wel rare bewegingen met haar hele lichaam, het hele stuk door. Het stuk draait hier allemaal om. Door haar rare lichaamsbewegingen komt ze niet serieus over waardoor het komisch wordt (en dan lach je natuurlijk overal om en kan je niet meer stoppen!) 

Ze maakt ook grapjes tussen door. Zo zegt ze op het einde: "Als ik tot 3 tel, word je wakker en doe je je ogen weer open: 1.. 2.. 2½.." Dat ze langer wacht is erg grappig en dat de man eigenlijk al wakker wordt maakt de hele grap compleet.

Ik weet niet zeker of ze iemand na doet, maar herkenbare eigenschappen van het origineel worden hier dan zeker overdreven of uitvergroot. Als ze niemand na doet, heeft ze in ieder geval wel een super komisch typetje gecreëerd!

 

HULPMIDDELEN

Ze maakt gebruik van muziek en dans aan het begin.

Decor en rekwisiet: Ze heeft twee stoelen neergezet. Eén voor de man en een stoel voor zichzelf, waar ze een gesprek hebben. Ze heeft zelf ook het hele stuk een boek in haar handen (waarschijnlijk ziet dat er wijzer uit, hoe ze de man gaat hypnotiseren en hem 'terug in de tijd gaat brengen'.)

De rare bewegingen die ze maakt, zal ik geen kunstjes noemen, maar het is wel kenmerkend voor het stuk.

Ze heeft een dialoog met de man. Ze betrekt daar het publiek niet bij. Het is net alsof ze echt een afspraak hebben in een afgesloten ruimte waar verder geen andere personen bij zijn.

 

INHOUD

Als je het stuk bekijkt, haal je er uit dat zij iemand wil helpen die problemen heeft. Dit doet ze door hem te hypnotiseren. Het gaat allemaal erg makkelijk en lijkt niet echt. Je kunt het hele stuk ook ‘onzin’ noemen, omdat hij heel makkelijk vertelt en ook heel snel weer bij bewustzijn is gekomen voordat zij het teken geeft.

Als je zou moeten kiezen tussen iemand of iets belachelijk maken, zou je zeggen dat ze zichzelf nog het meest belachelijk maakt (vooral door haar fysieke grappen).


VORMGEVING

Het podium ziet er een beetje kaal uit. Er staan slechts 2 stoelen waar de personen op zitten. Het stoorde overigens niet, want zo hoef je je alleen maar te focussen op hen en niet op de rest.

 


Museumopdracht: CZAAR PETERHUISJE 

KLEIN, MAAR TOCH GROOT 

Peter de Grote is rond 1700 naar Zaandam gekomen om het vak als scheepsbouwer te leren. Hij woonde in een klein huisje omdat hij agorafobie had. Dat is de angst voor grote menigten, grote zalen en openpleinen. Het Czaar Peterhuisje bestaat uit enkele ruimtes. Alleen het achterhuis is bewaard gebleven, waar hij in woonde.  

Dit huisje staat in een ander huis (een soort van overkapping). Het huisje is één van de oudste huisjes van Nederland en het is helemaal van hout gemaakt.

Het is een stukje van de Russische geschiedenis, die maar al te graag wordt behouden. Een Russisch bedrijf heeft een gift van 7,5 ton gegeven en het huisje is vernieuwd en gerenoveerd. 

Alle Russen kennen het verhaal van Peter de Grote en Russische kinderen leren het op school. Verder kan iedereen het huisje bezoeken die de geschiedenis van deze man interresseert.  Jaarlijks komen er ongeveer 8000 bezoeker een kijkje nemen.


Ik vond het leuk om te zien dat het huisje in een soort van ander huis staat. Als je op het plein staat denk je 'het valt best mee hoe klein het is', maar dan merk je nog helemaal niet dat je niet naar HET huisje zelf kijkt!

Ik vond het bijzonder om te zien dat iemand zo heeft kunnen leven. Ik zou het misschien een week uit kunnen houden in dit huisje, maar zeker niet langer. Ik zou me erg opgesloten voelen!

Huisje van de binnenkant:

 

Avec ma copine: 

Tuintje achter het huis: